UM Pionki - pionki.pl

MACIEJ PŁAŻYŃSKI urodził się 10 lutego 1958r. w Młynarach (obecnie województwo warmińsko-mazurskie. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego.W roku 1980 współzałożyciel Niezależnego Zrzeszenia Studentów, następnie przewodniczący Zarządu Uczelnianego NZS w Gdańsku. Uczestnik Ruchu Młodej Polski- nielegalnego ugrupowania niepodległościowego. Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 kieruje strajkiem okupacyjnym na Uniwersytecie Gdańskim, następnie- aktywny działacz podziemia solidarnościowego. Jeden z pomysłodawców ''ruchu nowej przedsiębiorczości'', zmierzającego do uzyskania wolności w gospodarce i stworzenia materialnych podstaw działalności opozycyjnej. W roku 1983 założyciel i pierwszy prezes Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych ''Gdańsk'', w której znalazło zatrudnienie wielu pozbawionych pracy działaczy Solidarności. Możliwości organizacyjne i finansowe SPUW ''Gdańsk'' posłużyły w maju i sierpniu 1988 roku do wydatnego wsparcia strajków Solidarności w Gdańsku.W 1988 roku wybrany prezesem konserwatywnego klubu politycznego pn.''Klub Myśli Politycznej im. Lecha Bądkowskiego'',skupiającego środowiska gdańskich konserwatystów i liberałów. Następnie współzałożyciel gdańskiego Kongresu Liberałów, w 1990 roku członek konserwatywno- liberalnego ugrupowania Koalicja Republikańska, przekształconego później w Partię Konserwatywną.3 sierpnia 1990 roku jako kandydat ugrupowań solidarnościowych mianowany przez premiera Tadeusza Mazowieckiego wojewodą gdańskim. Odwołany z tej funkcji przez premiera Włodzimierza Cimoszewicza 4 lipca 1996 roku.W październiku 1996 roku zostaje wybrany wiceprzewodniczącym Akcji Wyborczej Solidarność w regionie gdańskim.

 
 

ELŻBIETA PŁAŻYŃSKA - prawnik, sędzia, w Sądzie Rejonowym w Gdańsku) troje dzieci: Jakub (ur. 1984r.), Katarzyna (ur. 1986r.) i Kacper (ur. 1989r.)Z Elżbietą spotkał się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego.Elżbieta Płażyńska jest sędzią w Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego. Gdy dzieci były małe, nie pracowała przez dziewięć lat. Mąż szefował wówczas słynnej spółdzielni "Gdańsk", w której gdańscy opozycjoniści malowali kominy i wysokie budynki, nieźle na tym zresztą zarabiając. Uprawiali też ''dywersję ideologiczną''. Z okazji przyjazdu Ojca Świętego na Zaspę w 1987 roku, władze wymalowały na jednym bloku słuszny napis: ''Byliśmy, jesteśmy i będziemy". Ludzie ze Spółdzielni dopisali w nocy'' ...wierni Bogu i Ojczyźnie".

Żona o mężu:
- Był inteligentny i miał lekko ironiczny dystans do siebie i innych. Był niezależny, to się czuło. Choć mówił niewiele jego głos liczył się w grupie rówieśników, bo był zdecydowanie najpoważniejszy. Zaczęło się od pożyczania notatek. Elżbieta była pilną studentką, Maciej na wykłady chodził rzadko. Ale miał doskonałą pamięć, wystarczyło, że raz przeczytał to, co zanotowała. 
 

TOMASZ SZWED -  właściwie Tomasz Stępkowski, ur. 1.01.1952r w Pionkach, piosenkarz, kompozytor i autor tekstów. Laureat plebiscytu Giganci Coun-piosenkarzem z kręgu muzyki folk i country. Ceniony w środowisku jako autor nastrojowych, a zarazem refleksyjnych i osadzonych w realiach powszedniego dnia, piosenkarzem z kręgu muzyki folk i country. 

W latach 1979-1981 prowadził grupę country-folkową ''Tender'', z którą dokonał nagrań dla PR, zrealizował dwa recitale TV, zdobył wyróżnienie na Festiwalu Polskiej Piosenki Opole'80 r.i odbył tournee po ZSRR, Czechosłowacji i RFN. Kolejny zespół,z lat ''83-''88, którego był solistą, to ''Poker''.Wraz z nim dokonał kolejnych nagrań radiowych i pięciu programów dla TV. W tym czasie wystąpił też w filmie telewizyjnym ''Model na uwięzi''(reż. Zb. Proszowski) będącym swobodną parafrazą jego artystycznego życiorysu. Od 1989 prowadzi gospodarstwo rolne w Wilkowiczkach koło Toszka. Występuje z zespołem Spoko. Tomasz Szwed reprezentował Polskę podczas festiwalu Euro-Country Musie Masters (RFN) na Introfesticu (Antyle Holenderskie) i na International Song Contest (Irlandia), gdzie wyróżniono jego piosenkę ..Miej czas dla innych'' (nagr. MC Och Rembertów). Jest również popularyzatorem muzyki i wiedzy o niej w programach estradowych, audycjach muzycznych dla szkół i w programach radiowych swego autorstwa. Na Pikniku Country w Mrągowie, którego jest niekwestionowaną gwiazdą, przedstawił dwa widowiska muzyczne: ''Medicine Show'' w 1986 r. i ''Wesele-czyli- wszyscy chłopcy z naszego puebla'' w 1992 r. W tym roku przyznano mu tytuł twórcy polskiego nurtu country. Tomasz Szwed był również współtwórcą i wykonawcą w cyklicznych programach TV Katowice: ''Muzyczni goście Brzozówki'', ''Teleferie'' i ''Country Bar''. Jedne z ostatnich, dla sieci ogólnopolskiej to recital ''Gdzieś tam'', ''Country Club'' i cykliczny program w Warszawskim Ośrodku TV ''Strefa Country''. Jest zapraszany przez organizatorów imprez muzycznych zarówno jako wykonawca prowadzący, a także w charakterze szefa artystycznego. Jego koncerty są niezwykle ciepło przyjmowane przez publiczność w warunkach wielkich imprez plenerowych, ale również w spotkaniach kameralnych. W latach 1985,1986 i 1987 Tomek zwyciężał w plebiscytach na najpopularniejszego wykonawcę muzyki country w Polsce ogłaszanych przez wydawnictwo ''Country Osobowy''. W roku 1996 został laureatem pierwszego plebiscytu rozpisanego przez redakcję ''Nowego Country Osobowego" w kate-gorii ''Autor Tekstów''. W tym samym roku opublikował tomik tekstów poetyckich i piosenek pt. ''Budowanie Arki'' (Wyd. Agencja Impresyjno-Artystyczna, Nowy Sącz) oraz zamieścił kilka utworów w rodzinnym zbiorze wierszy pt. ''...jabłko od jabłoni''(Wyd. Agencja Wydawniczo- Handlowa Pasja, Warszawa'97). Laureat ''Złotego Trucka'97'' - trofeum przyznawanego przez czytelników ''Trucker Magazine'' dla najpopularniejszego wykonawcy country w Polsce. Zwycięzca Plebiscytu ''Giganci Country'97'' ogłaszanego przez NCO w kategoriach: Sień Sławy, Wokalista, Tekściarz.

 

TOMASZ RECHBERGER - urodził się w 1953 roku w Pionkach w rodzinie inteligencji pracującej. W rodzinnym mieście ukończył liceum ogólnokształcące, a od 1972 roku studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie.W czasie studiów pracował w Studenckim Kole Naukowym przy Zakładzie farmakologii oraz był wielokrotnym reprezentantem i medalistą macierzystej uczelni w pływaniu. Dyplom lekarza medycyny z wyróżnieniem otrzymał w 1978 i w rym samym roku rozpoczął prace jako asystent stażysta w II Klinice Ginekologii Operacyjnej kierowanej przez profesora Jerzego Jakowickiego. Pod jego kierunkiem uzyskał w roku 1982 pierwszy, a w roku 1985 drugi stopień specjalizacji z zakresu położnictwa i ginekologii.W tym samym roku decyzją Rady Wydziału Akademii Medycznej w Lublinie uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Uzyskał także stypendium DuńskiegoKrólewskiego Towarzystwa Naukowego, które umożliwiło mu pracę w latach 1985-86 w laboratorium biochemicznym Kliniki Ginekologicznej Uniwersytetu w Arhus w zespole dr Nielsaf Ultófrga. W roku 1986 uczestniczył w kursie "Biojolojgy of Connective Tissue" zorganizowanym przez Demartament tof Biochemistry University of Lund, kierowanym Heinegarda. W jako stypendysta Fundacji Fulbrighta pracował Departament of Biochemistr'and Molecular Biology University of Miami School pf Medicine pod kierownictwem prof. J.F. Woessnera.Przeprowadzone tam badania, są istotną częścią rozprawy habilitacyjnej zatytułowanej "Rola inhibitorów metaloproteinaz TIMP - l i alfa 2 makroglobuliny w ciąży i porodzie" i przedstawionej Wysokiej Radzie Wydziału Lekarskiego w Lublinie w maju 1993 roku. W latach 1994-1995 pod jego kierunkiem realizowany był grant finansowy Naf ional Iń-stitute of Health Bethesada USA zatytułowany ''Female urinary stress incontinence in terms of conneective tissue biochemistry''. Jest autorem i współautorem 84 doniesień, opublikowanych w całości oraz 90 doniesień zjazdowych. Ponadto jest współredaktorem jednej oraz autorem rozdziałów w 2 pozycjach podręcznikowych. Prace dr Tomasza Rechbergera opublikowane były międzyinnymi w tak prestiżowych czasopismach jak American Journal of Obstetrics and Gynecology, Obstestrics and Gynecology, Acta Endorinologica Scandinavica, Aus NZ J of Obs-tetrics and Ginecology, czy European Journal of Obstetrics and Gynecology and Reproductive Medicine. Wielokrotnie brał aktywny udział w zjazdach naukowych- w roku 1998 w Crans Montana w czasie World Cingress of Gynecolygical Endocrinology przewodniczył sesji naukowej. Od 2 kadencji pełniłfunkcję wice przewodniczącego Lubelskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego. Od l. 10.1998 zatrudniony jest na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Akademii Medycznej w Lublinie. W dniu 14.12.1999 z rąk Prezydenta RP otrzymał tytuł profesora nauk medycznych.

 

ks. HENRYK WÓJTOWICZ - urodził się 16.08.1928 r. w Janusznie.Szkołę powszechną ukończył w Pionkach, po czym uczestniczył w tajnym nauczaniu na terenie naszego miasta, zaliczając w warunkach konspiracyjnych dwie klasy ówczesnego gimnazjum. Po wojnie był uczniem pionkowskiego liceum ogólnokształcącego. W 1946 r. zagrożony aresztowaniem za przynależność do konspiracyjnej organizacji młodzieżowej, działającej w pionkowskim liceum musiał uciekać do Sandomierza, gdzie w 1948 r. zdał egzamin maturalny. W latach 1948-1953 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Rzymsko-Katolickim w Sandomierzu. W 1953 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1955-1960 studiował filologię klasyczną w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Dyplom magisterski uzyskał w 1961 r. 6 kwietnia 1965 r. otrzymał tytuł doktora nauk humanistycznych na Uniwersytecie Wrocławskim, zaś we wrześniu 1979 r. tytuł doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie filologii klasycznej na Uniwersytecie Toruńskim. We wrześniu 1980 r. został docentem, a w 1992 r. profesorem nadzwyczajnym w II Katedrze Filologii Klasycznej KUL. 

18.05.1994 r. objął kierownictwo Katedry Filologii Klasycznej (Łacińskiej). Wierny kapłańskiemu powołaniu przez całe życie udzielał się w pracy duszpasterskiej. Starannie przygotowany do pracy dydaktycznej i naukowej uprawia ją cały czas z wielkim zapałem i niespożytą energią. Prowadzi badania nad eposem greckim, starożytnym przyrodoznawstwem greckim, literaturą wczesnochrześcijańską, stylistyką łacińską i grecką, co zaowocowało licznymi monografiami i artykułami naukowymi, tłumaczeniami i opracowaniami, recenzjami i hasłami encyklopedycznymi oraz streszczeniami i sprawozdaniami. Opublikował wiele pozycji, w tym kilka książek. Uczestniczył i przewodniczył w różnych zjazdach, sympozjach, spotkaniach naukowych, na których wygłaszał odczyty naukowe i popularno-naukowe. W pamięci swoich uczniów zapisał się jako profesor i przyjaciel, cieszący się autorytetem, uznaniem i miłością, a w historii nauki polskiej przede wszystkim jako wybitny znawca literatury starożytnej Grecji i Rzymu oraz miłośnik dzieł Ojców Kościoła. Papież Jan Paweł II mając na uwadze, zarówno jego naukowe, jak i duszpasterskie zasługi dla Kościoła, mianował go swoim kapelanem honorowym.
Nawet obecnie, będąc na emeryturze, nie przerwał pracy naukowej i duszpasterskiej, jest też nadal członkiem wielu towarzystw naukowych, m. in. Polskiego Towarzystwa Filologicznego i Polskiego Towarzystwa Historycznego Oddział Pionki, w którym pełni funkcję wiceprezesa. Uczuciowo wciąż związany z Pionkami podejmuje różne działania dla dobra naszego miasta. Na przykład od dwóch lat uczy łaciny w Publicznym Gimnazjum nr l w Pionkach.

 

† OJCIEC EFREM OSIADŁY.  4. 08. 1930- 21.09.2004. Urodził się w w Pionkach. W latach 1937 - 1944 uczęszczał do szkoły podstawowej nr 1 w Pionkach. Dnia 10 VI 1940 roku przystąpił do I Komunii świętej w parafii świętej Barbary. W latach 1945 - 1949 uczył się w gimnazjum i po tzw. małej maturze został przyjęty do I klasy liceum. Od 1949 roku kontynuował naukę w zakonie 00. Paulinów, gdzie rozpoczął kanoniczny nowicjat w Leśniowie - Żarkach, przyjmując imię zakonne Efrem. W 1951 roku rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Księży Misjonarzy w Krakowie. W 1956 roku ojciec Efrem otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako duszpasterz na Jasnej Górze, następnie od roku 1957 pełnił funkcję administratora domu paulińskiego i katechety w Sanktuarium Matki Bożej Zwycięskiej w Brodowie w diecezji włocławskiej. W następnych latach pełnił urząd ekonoma paulińskiego domu w sanktuarium maryjnym w Leśnej Podlaskiej. Aktywność i odwaga głoszenia słowa Bożego spowodowały, że ojca Efrema aresztowało SB. Sąd Wojewódzki za kazanie wygłoszone w dniu 5 VI 1960 roku skazał go na 3 lata więzienia oraz utratę praw publicznych i obywatelskich. Od maja 1961 roku do sierpnia 1962 roku odbył karę więzienia w Więzieniu Centralnym w Strzelcach Opolskich. Sąd Wojewódzki w Opolu zwolnił go z więzienia z dniem 29 VIII 1962 roku. Stąd powrócił do pracy na Jasnej Górze. W roku 1963 ojciec Efrem został mianowany podprzeorem Jasnej Góry. Po jej zakończeniu pełnił funkcję kustosza klasztoru jasnogórskiego, a od 1967 roku pełnił urząd przeora paulińskiego klasztoru w Warszawie. W 1969 roku ojciec Efrem został mianowany przeorem klasztoru jasnogórskiego. W 1972 roku rozpoczął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył z tytułem magistra teologii. Kilkakrotnie pełnił funkcję podprzeora klasztoru na Jasnej Górze, od 1990 roku do dziś jest definitorem generalnym. W 1992 roku po 32 latach Sąd Najwyższy w Warszawie dokonał pełnej rehabilitacji niesłusznie skazanego na karę więzienia ojca Efrema.

 

ZBIGNIEW WROCŁAWSKI urodzony 17 listopada 80 lat temu w Stąporkowie - w centralnym , staszicowskim okręgu przemysłowym , kolebce polskiego przemysłu hutniczego , wychowywał się - nomen omen - na Wydziale Bawełny Strzelniczej Państwowej Wytwórni Prochu w Pionkach , gdzie pracował jako mechanik jego Ojciec Józef.

Szkołę powszechną imienia Józefa Piłsudskiego w Pionkach ukończył z wynikiem dobrym(również z zachowania), uczęszczał do Gimnazjum imienia Tytusa Chałubińskiego w Radomiu , a maturę zdał - już z wynikiem bardzo dobiym(również z zachowania) - na tajnych kompletach w 1943 roku. W tymże roku rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie założonej w 1943 roku przez prof. Bogdana Stefanowskiego , późniejszego twórcę Politechniki Łódzkiej , której Wydział Mechaniczny jubilat ukończył w 1949 roku , także z wynikiem bardo dobrym. W roku 1969 uzyskuje stopień doktora nauk technicznych, a w roku 1976 - po postępowaniu kwalifikacyjnym W Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej - zostaje mianowany docentem.
Pracę zawodową zaczął od corocznych praktyk wakacyjnych jeszcze jako uczeń gimnazjum - bo taka była w Pionkach moda. W czasie wojny pracował jako hydraulik, spawacz, czeladnik kowalski, cieśla, a pod koniec wojny jako pracownik techniczny w przedsiębiorstwie budowlanym. Po wyzwoleniu w styczniu 1945 r. rozpoczął pracę w Państwowej Wytwórni Prochu najpierw przy porządkowaniu Laboratorium Badawczego i Biblioteki, a następnie w Biurze Konstrukcyjnym, gdzie pracował do połowy sierpnia. Od połowy sierpnia 1945 przeniósł się z Ojcem do Łodzi i rozpoczął pracę w biurze konstrukcyjnym Boruty w Zgierzu od jesieni równolegle studiując. W 1946 r - jeszcze jako student Politechniki - zostaje wspólnikiem Wytwórni Aparatury dla Przemysłu Chemicznego Weigt, Wrocławski i S-ka, w której jest również konstruktorem aparatury dla przemysłu chemicznego i włókienniczego, co nie przeszkadzało mu w studiach. Czarne chmury zbierające się nad prywatną przedsiębiorczością były przyczyną, że uległ namowom prof. Mariana Chwaliboga - ówczesnego dyrektora technicznego Centralnego Biura Technicznego Maszyn Włókienniczych, dzisiejszego CENARO i od l stycznia 1950 roku rozpoczął tu pracę, początkowo jako starszy konstruktor, wkrótce kierownik pracowni konstrukcyjnej, kierownik działu maszyn do fizyko-chemicznej obróbki materiałów włókienniczych, a po sześciu latach główny konstruktor, następnie
kierownik Zakładu Naukowo-Badawczego Ogólnych Problemów Technicznych i Dyrektor Naukowy.
W stanie wojennym został przeniesiony przez Ministra Szkolnictwa Wyższego do Instytutu Konstrukcji Maszyn Politechniki Łódzkiej, gdzie pracował do emerytury w 1991 r. Pracy jednak nie przerwał i jako konsultant naukowy współpracuje z CENARO do dnia dzisiejszego.
Równie bogaty jak życiorys jest dorobek naukowy i techniczny Pana Profesora. Dziedziną działalności naukowej i zawodowej Pana Profesora była i jest:

• konstrukcja i eksploatacja maszyn włókienniczych, w tym w szczególności maszyn i aparatury dla procesów fizykochemmicznych,
• zagadnienia dynamiczne w konstrukcji maszyn,
• niezawodność oraz organizacja procesu projektowo-konstrukcyjnego
• Opracował konstrukcję i wdrożył do praktyki przemysłowej ponad 80 maszyn włókienniczych , aparatów i urządzeń do realizacji procesów fizykochemicznych, w tym :
• rodzinę wirówek przemysłowych i laboratoryjnych
• rodzinę suszarek do materiałów włókienniczych
• rodzinę maszyn do fizyko-chemicznej obróbki materiałów włókienniczych
• agregat do impregnacji tkanin spadochronowych
• rodzinę maszyn do wytwarzania włóknin chemicznych
• zrekonstruował i zmodernizował maszyny ciągów produkcyjnych fabryki celulozy i włókna ciętego Celwiskoza w Jeleniej Górze
• był współ projektantem i współkonstruktorem agregatu do produkcji siatek maskowniczych włókninowych do celów obronnych i agregatu do produkcji siatek maskowniczych foliowych.

Pod jego kierunkiem jako głównego konstruktora CBT powstało i zostało wdrożonych do produkcji daleko ponad 100 różnych maszyn włókienniczych i instalacji przemysłowych.

Prace projektowe i konstrukcyjne swoje i kierowanych przez Niego zespołów opierał na gruntownych podstawach naukowych. Jeśli ich brakowało inicjował i prowadził badania naukowe , z których wymienić trzeba:

• badania nad ciągłym przędzeniem jedwabiu i kordu wiskozowego na doświadczalnej maszynie, której był współprojektantem i współkonstruktorem
• badania nad wymianą mas w procesach chemicznej obróbki substratów włóknistych
• zespół badań akustycznych mechanizmów maszyn włókienniczych w tym nad diagnostyką wibracyjną
• opracowanie tłumików hałasu dysz pędzących i teksturujących , oraz tłumiących ustrojów akustycznych do maszyn włókienniczych
• zespół badań w zakresie niezawodności maszyn włókienniczych i ich jakości w tym : system badań niezawodności maszyn włókienniczych i ich jakości
• badania modelowe trwałości i modelowanie fizykalne przyśpieszające procesu zużycia w wyniku tarcia materiałów włóknistych - sformułował własną "zasadę krytycznego strumienia energii" do prognozowania trwałości elementów narażonych na tarcie
• zespół badań problemów technicznych związanych z produkcja sprzętu włókienniczego dla celów obronnych a w szczególności był współuczestnikiem! i w pewnym sensie również współtwórcą Szkoły Szoslanda badań zjawisk dynamicznych w procesach włókienniczych. Wymienić tu należy np.: - wibracyjne dobijanie wątku w maszynach tkackich, badania modelowe układu sprężystego osnowa-tkanina; badania drgań podłużnych osnowy w krośnie; zjawisk dynamicznych w naprężaczach nitek itp.

W swoim dorobku twórczym ma blisko 50 udzielonych przez Urząd Patentowy wynalazków i wzorów użytkowych, w przygotowaniu są obecnie dalsze.
Oprócz wyróżniających się twórczych opracowań technicznych ma w swym dorobku ponad 70 publikacji naukowych i technicznych z dziedziny badań, projektowania i konstrukcji oraz eksploatacji maszyn włókienniczych, na tematy wynikające wyłącznie z badań i opracowań własnych lub badań wykonanych w kierowanych przez Niego zespołach. Ponadto 22 referaty naukowo-techniczne na konferencje, w tym 5 zagranicznych, 5 publikacji popularno-naukowych, 4 recenzje podręczników i książek.
Na wymienienie zasługuje również działalność dydaktyczna i wychowawcza Jubilata. Prowadził na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej wykłady:

• z maszyn do wytwarzania włókien chemicznych,
• z ochrony środowiska w zakresie problematyki związanej z konstrukcją i eksploatacją maszyn włókienniczych,
• wybrane zagadnienia dynamiki maszyn włókienniczych na studiach podyplomowych i doktoranckich,
• Problemy eksploatacji maszyn włókienniczych na studium dla pracowników przemysłu w DOSKO,
• cykl wykładów w języku angjelskim: Principles of Rational Maintenence of Textile Machines (podstawy racjonalnej eksploatacji maszyn włókienniczych w ramach UNIDO, w latach 1973 -1979),
• wykłady i seminarium n.t. wybranych zagadnień projektowania technicznego dla projektantów form przemysłowych w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w latach 1982 - 88.'

Z tytułu funkcji głównego konstruktora, a następnie kierownika Zakładu Naukowo-Badawczego Problemów Ogólno - Technicznych w COBR Maszyn Włókienniczych wykonywał opiekę naukową i kierował szkoleniem konstruktorów w przemyśle maszyn włókienniczych, opiekę merytoryczną nad kilkudziesięcioma dyplomantami Wydziału Mechanicznego i Włókienniczego Politechniki Łódzkiej i Fizyki Uniwersytetu Łódzkiego, opracował kilkadziesiąt prac doktorskich z dziedziny konstrukcji, badań i eksploatacji maszyn na Wydziale Mechanicznym , Elektrycznym i Włókienniczym Politechniki Łódzkiej, był promotorem rozprawy doktorskiej mgr A. Korycińskiego n. t. zjawisk dynamicznych w maszynie żakardowej. Szeroko współpracował z zagranicą:

• z Wsiesojuznym Nauczono- Issledowatielskim Institutom "Tekstilnych Maszin, w Moskwie
• z Textima Forschung (Instytutem Maszyn Włókienniczych) w byłym Karl-Marx-Stadt dziś -jak dawniej - Chemnitz
• z Yyzkumnym Ustavem Textilnich Stroju (YLTTS) w Libercu i jego Oddziałem w Brnie
• z Technische Universitat Karl-Marx-Stadt, Sektion Textiltechnik,
• z Yysoką Szkolą Strojni a Tekstilni w Libercu,
• z Textile Machinery Institut w Manchester
• z Prvni Bmenską Strojimą w Brnie,

Pracę i zaangażowanie Pana Profesora ceniono i doceniano. Został wielokrotnie wyróżniany , wymienię tylko najważniejsze i najbardziej znamienne:

• dyplom "Nauczyciel i Wychowawca Młodzieży"
• Nagrody Ministra Przemysłu Ciężkiego i Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki za wybitne osiągnięcia techniczne: 4-rokrotnie
• Nagrody Ministra Przemysłu Lekkiego i Chemicznego za osiągnięcia techniczne dla obronności kraju: 3-krotnie
• Nagroda "Mistrz Techniki Łodzi" (pierwsza, trzecia i wyróżnienie),
• Krzyż Komandorski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi
• Brązowy, Srebrny i Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju,
• Złota Odznaka za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego,
• Złota Odznaka "Zasłużony Pracownik Przemysłu Włókienniczego"
• Złota Honorowa Odznaka SIMP , NOT, Srebrna i Złota Odznaka SWP ;

Jest uznanym twórcą technicznym, osobowością naukową, postacią barwną pełną sił witalnych i młodzieńczego wigoru.

      

ANDRZEJ MITAN (ur. 1950 r.) - poeta dźwięku, performer, wydawca płyt  artystycznych.   

Studiował w UMCS i KUL w Lublinie oraz w ATK w Warszawie.
Od końca lat 60. jest aktywnym animatorem sztuki, kuratorem i koordynatorem wielu festiwali, wystaw, koncertów, sympozjów, m.in. w klubie REMONT w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki, Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu.

Związany z międzynarodowym ruchem artystycznym „Fluxus”. W 1987 r. wpólnie z Cezarym Staniszewskim i Emmettem Williamsem zorganizował w Warszawie Międzynarodowe Seminarium Sztuki ETC, w którym uczestniczyło ponad 100 artystów z całego świata. Zorganizowane przez artystę w 1988 r. Międzynarodowe Seminarium Sztuki zainaugurowało działalność ekspozycyjną Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Kurator generalny Mazowieckiego Festiwalu Artystów „Powstanie sztuki” – Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia”, Radom 2008 r.

Wydał 9 unikatowych płyt gramofonowych artystów i muzyków awangardowych. Swoją twórczość prezentował m.in. w Galerii RR w Warszawie, Galerii Działań w Warszawie, Galerie Giannozzo w Berlinie, Filharmonii Narodowej, Galerii Biblioteka w Legionowie, Galerii GR w Grójcu, Galerii Aspekty w Warszawie, Galerii AT w Poznaniu oraz w Moskwie, Belgradzie, Krakowie, Wrocławiu, Wiedniu, Zurichu, Sztokholmie, Budapeszcie, Nowym Jorku, Berlinie i wielu innych miastach na całym świecie.

Andrzej Mitan należy do jednych z najbardziej oryginalnych i zjawiskowych postaci na polskiej scenie niekonwencjonalnej wokalistyki i artystycznego performansu. Jego aktywność twórcza nie mieści się w żadnym nazwanym kanonie przedstawień sztuki. Porusza się na granicy improwizacji jazzowych, poszukiwań tzw. nowej muzyki czy poezji dźwiękowej. Już od końca lat 60. organizował grupy muzyczne (Onomatopeja, Święta Racja, Super Grupa Bez Fałszywej Skromności, Niezależne Studio Muzyki Elektroakustycznej), w których realizował swoje zamierzenia autorskie związane z wokalnym performance. W aranżacjach artystycznych brał zawsze pod uwagę przestrzeń prezentacji, a także możliwości własnego ciała i jego aktywne uczestnictwo w akcie twórczym. Jego prezentacje to za każdym razem swoiste misterium, nasycone improwizacją i zarazem świadomością budowania kreatywnej struktury dźwiękowej.   W ostatnim czasie swoje wystąpienia tytułował „Niepodległa, Granatowa Rurka”, w których był najbliżej poezji artykułowanej w wokalnej formie, z wykorzystaniem struktury alfabetu. Aktualnie realizowane projekty to: „Koncert Figur Niemożliwych” i „Polski Poemat Dydaktyczny”.

 

JANUSZ PINDERA (ur. 7 listopada1955 w Pionkach) –polski dziennikarz i komentator sportowy. Podczas I roku studiów w Lublinie (Wydział Prawa i Administracji UMCS w Lublinie) pracował w studenckim Radiu Centrum, gdzie stworzył redakcję sportową. Pierwszymi sprawozdaniami Janusza Pindery były relacje dla Radia Centrum z MŚ w hokeju w 1976 rozgrywanych w Polsce, w tym ze słynnego meczu Polska – ZSRR.

W czasie drugiego roku studiów mieszkał w Warszawie. Rozpoczął wówczas pracę w Telewizji Polskiej, w redakcji sportowej. Specjalizuje się w komentowaniu walk bokserskich, zawodów podnoszenia ciężarów oraz meczów tenisa stołowego i siatkówki. Komentował wydarzenia i zawody sportowe dla Canal Plus oraz Eurosportu. Aktualnie pracuje w „Rzeczpospolitej”, Orange Sport i Polsacie Sport.

 

 

LESZEK WINCENTY SOCZEWICA (ur. 6 marca 1960) – polski wojskowy, generał dywizji, Szef Zarządu w Sztabie GeneralnymWojska Polskiego, od 2014 do 2015 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, od 2015 ambasador RP na Słowacji.

Służbę odbywał m.in. w Wojskowym Instytucie Informatyki, Oddziale Wojskowych Spraw Zagranicznych Sztabu Generalnego WP oraz w Departamencie Wojskowych Spraw Zagranicznych MON. Służbę wojskową rozpoczął w 1985 jako inżynier w 1 Brygadzie OPK (była to 1 Dywizja Artylerii Przeciwlotniczej Obrony Powietrznej Kraju im. Powstańców Śląskich).

Od 1986 do 1991 był oficerem Oddziału Wojskowych Spraw Zagranicznych SG WP, a w latach 1992-1994 - st. oficerem Oddziału Wojskowych Placówek Dyplomatycznych Biura Ataszatów Wojskowych. W 1995 był starszym specjalistą w Departamencie Wojskowych Spraw Zagranicznych (DWSZ) MON, następnie od 1996 do 1995 - szefem oddziału w DWSZ. Od 1999 do 2002 był attaché obrony wojskowym, morskim i lotniczym przy Ambasadzie RP w Lizbonie, jednocześnie zajmując stanowisko polskiego oficera łącznikowego w Dowództwie Regionalnym NATO SOUTHLANT. Od 2003 był na stanowisku zastępcy dyrektora Departamentu Wojskowych Spraw Zagranicznych MON, następnie został przeniesiony do Sztabu Generalnego WP. Objął stanowisko szefa Zarządu Strategicznego w Generalnym Zarządzie Planowania Strategicznego. Od 2006 był dyrektorem Sekretariatu MON. Od 2007 do 2011 był attaché obrony wojskowym, morskim i lotniczym przy Ambasadzie RP w Waszyngtonie. Od 1 marca 2012 do lipca 2014 był szefem Zarządu Analiz Wywiadowczych i Rozpoznawczych Sztabu Generalnego WP. 29 lipca 2014 został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Zajmował to stanowisko do listopada 2015. W sierpniu 2015 powołany na stanowisko ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego RP na Słowacji.

 

GUSTAW MIKOŁAJCZYK urodzony w 1962 roku.

Ukończył Szkołę Główną Służby Pożarniczej w 1988 roku i rozpoczął służbę w ZZSP Zakładów Tworzyw Sztucznych "Pronit" w Pionkach na stanowisku oficerskim.

Z dniem 01.01.1991 roku został mianowany zastępcą komendanta a po włączeniu jednostki do PSP został jej dowódcą. W 1998 roku w chwilii powołania w Pionkach Ośrodka Szkolenia Pożarniczego został mianowany jego komendantem. w roku 2001 został powołany na stanowisko Komendanta Miejskiego PSP w Radomiu. W roku 2009 został mianowany na stanowisko Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego PSP w Warszawie. Na kolejnych szczeblach kariery zawodowej wyróżniał się szczególną służbą i osiągnięciami. Dla Pionek zasłużył się powołaniem Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Pożarniczego, rozbudową jednostki JRG, a także jej unowocześnieniem w sprzęt pożarniczy, Znacząco współpracował na rzecz powstania Instytutu Techniki Budowlanej. W dniu 21 stycznia 2015 roku, gen. Gustaw Mikołajczyk został mianowany zastępcą Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej Rzeczpospolitej Polskiej.

  

JÓZEF PIŁSUDSKI urodził się 5-ego grudnia w roku 1867, w Zuławie pod Wilnem. Bracia w domu Piłsudskich mieli zapewnione patriotyczne wychowanie. Razem z bratem założył kółko samokształceniowe o nazwie Spójnia. Zajmowało się ono sprowadzaniem Polskich książek z Warszawy. W 1884 roku zmarła matka Józefa Piłsudskiego. Rok później zdał maturę (najlepsze oceny z historii i geografii).

Miał 20 lat kiedy chciał rozpocząć naukę na Uniwersytecie. Niestety 22 marca 1887 został aresztowany za próbę morderstwa cara. Jego brat Bronisław został skazany na 15 lat. Po odsiedzeniu swojego wyroku wstąpił do wojska.   
28-ego lipca w roku 1914 rozpoczęła się I Wojna Światowa. Następnego dnia

J. Piłsudski wydał pierwsze rozkazy mobilizacyjne. Nie chciał żeby polscy legioniści walczyli po którejś stronie. Chciał żeby walczyli o Polskę, o swoją ojczyznę. 29 lipca 1916 roku brygadier Piłsudski złożył rezygnację z dowództwa, pragnąc wyrazić swój sprzeciw wobec lekceważenia Legionów i nie uznawania ich za wojsko polskie walczące o niepodległość, więc odesłano go na urlop. Dymisja Piłsudskiego spowodowała rezygnacje wśród służby wojskowej. Piłsudski zaoferował niemieckiemu generał-gubernatorowi Hansowi Hartwigowi von Beselerowi swoją pomoc w organizowaniu polskiej armii. Piłsudski został aresztowany, zamknięto go w Magdeburgu. Przebywał tam ok. 1 roku.
Zaczęły się spory i walki. Polska początkowo wygrywała, do armii zgłaszali się nowi ochotnicy. Nie było łatwo ,lecz Polska została uratowana. Były to zasługi Józefa Piłsudskiego, a dokładnie jego strategii. W 1920 r. odbyła się bitwa zwana Cudem nad Wisłą. Józef Piłsudski niestety zmarł w Belwederze o godz. 20.45 w roku 1932, 12 maja. Prawdopodobnie na raka wątroby. Jego pogrzeb był wielki i zasłużony taki jaki powinien być. Został pochowany na Wawelu w Krakowie, a jego serce złożono w Wilnie.